นี่คือสิ่งที่ เควิน เดอ บรอน์ เล่าให้ฟัง เมื่อครั้งตั้งไข่เล่นฟุตบอลกับสโมสร เกงค์ ในเบลเยียม บ้านเกิด เมื่อหลายปีที่แล้ว
“ช่วงปีแรก ผมต้องอยู่ในห้องพักเล็กๆ มีเตียง มีโต๊ะ และอ่างล้างจาน ก่อนที่ปีต่อมาผมจะย้ายไปอยู่กับครอบครัวอุปถัมภ์ที่สโมสรหาให้”
“ผมใช้ชีวิตส่วนใหญ่กับตัวเองในห้อง หนึ่งปีผ่านไปแบบไม่มีปัญหา ผมไม่เคยทะเลาะกับใคร ผมไปได้สวยกับทั้งเรื่องเรียนและฟุตบอล พอจบปีแรก ผมเก็บของกลับบ้าน พ่อแม่อุปถัมภ์ของผมก็ออกมาร่ำลา แถมยังบอกว่า ไว้เจอกันเมื่อหน้าร้อนสิ้นสุดลง”
“แต่พอผมกลับไปถึงบ้าน ผมเห็นแม่นั่งร้องไห้ ผมจึงเข้าไปถามว่าเป็นอะไร แม่จึงตอบมาว่า ‘พวกเขา (ครอบครัวอุปถัมภ์) ไม่อยากให้ลูกกลับไปอีกแล้ว'”
“แม่บอกว่า พวกนั้นไม่ต้องการผม ‘เพราะตัวตนของผม’ มองว่าผมเงียบเกินไป ไม่มีปฏิสัมพันธ์กับใครเลย ผมช็อกเหมือนกันกับประโยคนี้”
“เพราะผมเป็นผม มันฝังในหัว ผมตั้งเป้ากับตัวเอง ไม่ว่ายังไงจะต้องขึ้นไปเล่นในทีมชุดใหญ่ให้ได้ ผมจะไม่กลับมาด้วยความล้มเหลวแน่”
“จำได้ดีในวันที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป เราลงสนามในคืนวันศุกร์ ผมเป็นสำรอง พอได้ลงสนามในครึ่งหลังผมก็เล่นเหมือนคนบ้า”
“ผมยิงประตูแรก — พวกนั้นไม่ต้องการผมอีกแล้ว”
“ยิงประตูที่สอง — เงียบเกินไปงั้นหรอ”
“ประตูที่สาม — เป็นคนเข้าถึงยาก”
“ประตูที่สี่ —- พวกเขาไม่ต้องการผมอีกต่อไป”
“ประตูที่ห้า — เพราะแกเป็นแบบนี้ไง”
“ผมลงสนามมายิง 5 ประตูในครึ่งเดียว”